Mehmed abinin en güzel eserlerinden bir tanesidir. Giriş bölümünde bir özeleştiri yapıyor sanırım bununla müslümanların özeleştiri yapmasını istiyor. ”Yoldaki şaşkınlar” ve ”İman erozyonu” bablarını okurken kendimi kitabın tesirine girmekten kurtaramadım. Yürekten dökülen sözlerle, yaralı yürekleri sarmaya çalışıyor. Ama şunu esefle diyorum ki mehmed abinin pazarda süpürgecilik yaparak geçimini temin ettiği yıllardaki müslümanlarla bugünkü müslümanlar arasında sıradağlar kadar fark bulunmakta. O zamanın yaralı müslümanları şimdi ÖLDÜ!.. Dokundursanda acı duymuyorlar çünkü artık kalpler ölü… Mehmed abi yazıyı kaleme aldığı yıllarda (95) menfi yönde bir değişim ve gelişim(!)den bahsediyor bundan yakınıyor. Oysa şimdi durum daha da farklı bugün: maslahat adı altında islam dinini tahrip etmeye çalışanlar… Nassları tevil adı altında tahrif etmeye çalışanlar… Abilerinin/şeyhlerinin/hocalarının sözlerini tabulaştırıp kendilerini en doğru yolda zan/edenler… 2-3 ayet okuyup onun verdiği heyecanla işi eline yüzüne bulaştıranlar… en doğrusunu ben bilirim anlayışıyla başka fikirlere karşı hegomanik baskı kurmaya çalışanlar… ifrat ve tefrit dengesini aşıp aşırılıkta yarışanlar… tali/ayrıntı ihtilafları tefrika nedeni görüp vahdete en büyük darbeyi indirip; sonrada vahdet türküsü çağıranlar… aynı saftaki müslüman kardeşini ictihadi meseleler nedeniyle tekfir edip gayri müslim kadar değer vermeyenler… Allahın ayetlerine asi olanları en büyük takva sahibi gösterenler… zaten cahili kültürle uyuşmuş uyuyan insanlara daha fazla morfin vererek kıvama getiren; statükodan beslenen, hormonlu alimler(!)… ben haktanım diyeceği yerde ben hakkım diyenler… zulme razı olmayı sevimli gösterenler… zulme karşı çıkmak adına müslümanlara zarar verenler… vs. vs. liste o okadar uzar ki daha fazla yazarak içinizi karartmak istemiyorum… Umarım alagaşın bu eskimez eski çalışması günümüzün renk değiştirmiş eski görünen yeni soru(n)larına ışık tutar..