Bazı yazarlar vardır;oldukça sığ ve basit bir konudan çok etkileyici bir roman ortaya çıkarabilirler.Bazı yazarlar da vardır ki, elinde çok iyi bir malzeme olmasına rağmen konuyu tekdüzeleştirip kitabın olay örgüsünü olabileceğinden çok daha basit bir hale büründürürler.George Shuman “okuduğum bu kitabıyla” sınıflamanın ikincisine giriyor.Son 18 Saniye adlı romanın giriş bölümünde, olayların hızlı bir şekilde geçilmesi,karakter fazlalığı ve en önemlisi cümlelerin birbirlerinden kopuk olmasından kaynaklanan bir eksiklik ve dağınıklık göze çarpıyor.Betimleme olmaması,olayların ayrıntılara inilmeden yüzeysel geçilmesi okurun yaşananlarla bütünleşmesini zorlaştırıyor.Polisiye bir roman olmasına karşın katilin okur tarafından bilinmesi de diğer bir merak unsurunu da çöpe atmış oluyor.Shuman bir olayı yazarken sanki olay sayfalarca devam edecekmiş hissi uyandırıyor ama bir anda olayı bitiriveriyor ve başka bir olaya geçiyor.Kitabın sonlarında ise heyecan artıyor ama karakterlerle bütünleşememişseniz pek bir şey farketmiyor.Beni tek etkileyen kısmı ise son bölümdeki “duygusal monologlar” oldu.