Ruth Rendell’den okuduğum ilk kitap oldu Sessizliğin Öfkesi. Doğrusunu söylemek gerekirse çok üst düzeyde bulmadım romanı. Eserin son elli sayfası çok hızlı tempoda gelişiyor ve elinizden bırakmak bir yana, kitabın bitmesini istemiyorsunuz adeta. En olmusuz gördüğüm yazarın çok sayıda özel isim kullanmış olmasıdır. Okuyucunun sıkılmasına ve konunun gidaşından kopmasına neden olmaktadır. En azından bende bu izlenimi verdi. Hani derler ya “su gibi okunan” kitap. İşte bu tarz olmadığını belirtmek isterim. Bir Henning Mankell ya da Glenn Meade’in akıcı dil ve sürükleyici kurgularının gerisinde kalıyor Ruth Rendell. Yine de okunmaya değer diyorum…