Bir şiirin ufuk açıcı, yeni anlamsal imkânlara açık olması, onun içeriğine değil, biçimine ve yapısına bağlıdır. Aslında yalnızca yapısına demekle de yetinebiliriz, çünkü şiir bir bütün olarak yapısıyla kendi biçimini ve biçemini bulur. Demek ki bir şiiri ‘ilerici’, ‘yenilikçi’ yapan, bütün bu özellikleri dolayısıyla da ‘şiir’ yapan, onun içeriği ve iletmeye, yaymaya çalıştığı mesajı değil, aksine yapısıdır (Şiirde anlam ile mesajın birbirine karıştırılmaması, bu ikisi arasında ayrım yapılması gerektiği ortada). Demem o ki, mesajı ne kadar ilericiymiş gibi görünürse görünsün, yapısı muhafazakâr ise eğer, o şiir gericidir, tutucudur ve konformisttir. Yeni imkânlar yapısal arayışlarda gizli, içkindir. Eğer bir şiir hem yapısı hem de içeriği bakımından konformistse, eh o şiir hakkında artık söylenecek pek bir şey de kalmaz ortada…