Kayıp Zamanın İzinde serisini okumak, deneyimleyen herkesin bildiği ve planlayan herkesin de hayal ettiği gibi müthiş bir serüven. Virginia Woolf’un dediği gibi ” Peki geriye yazacak ne kalıyor? Hep elden kaçıveren o şeyi somutlaştırmayı nasıl başarmış, nihayet birisi onu bu kadar güzel, bu kadar kalıcı kılabilmiş?” İşte böyle bir eseri okumanın bizi değiştirmemesi mümkün mü? Bence seriyi okuduktan sonra Alain de Botton’un bu kitabını okumak, geriye gidip Proust’un bizde yarattığı kıvılcımlar üzerine düşünmek daha keyifli.Proust yazımı üstüne bu deneme bittiğinde son noktayı yine Marcel koyuyor bir cümle ile. O son cümleyi okuyacak herkes için heyecanını kaybetmesin diye paylaşmayacağım.