zavallı köpek, yeniden suyun yüzüne dönüp kafasını dışarı çıkardığında, korkudan faltaşı gibiydi gözleri ve havlayarak haykırıyordu:
-boğuluyorum! boğuluyorum!
-çatla! diye bağırdı, kendini artık her türlü tehlikeden uzak gören pinokyo uzaktan.
-yardım et bana pinokyo’cuğum! ölümden kurtar beni
bu iç parçalayan haykırış üzerine, aslında çok iyi bir yüreği olan kuklanın içi acımayla doldu ve köpeğe dönerek:
-ama ben yardım edip seni kurtarırsam, beni artık kovalamayacağına, canımı sıkmayacağına söz verir misin ? dedi.
-söz veriyorum! söz veriyorum! ne olur elini çabuk tut, biraz gecikirsen öldüm demektir.
bir an duraksadı pinokyo; ama aklına babasının her zaman iyi bir davranışın insana hiçbir zararı dokunayacağını söylediği geldi ve yüzerek alidoro’ya yetişip iki eliyle birden kuyruğundan yakaladığı gibi sığ kıyının kuru kumlarına çıkardı.