Şükrü Günbulut’un bu kitabı hikaye tarzıyla yazılmış bir deneme şeklinde düzenlenmiş (Nasıl oluyorsa).Edebi açıdan bakıldığında yazarın bazı şeyleri hayli zorladığı görülüyor.Yazar sırf edebiyat yapmak amacıyla kitabında ilginç kelimelere yer vermiş.Ayrıca kitapta oldukça gereksiz başlıklar mevcut.Deneme türü belki herkesin günlük hayatta karşılaştığı olayları edebi bir üslupla dile getirmek olarak da tanımlanabilir.Fakat kitapta üslup oldukça zorlama ve okuyucuya sıkıntı veriyor.Kitabın diğer özelliği ise – belki de en önemlisi – yazarın hemen hemen her başlıkta inanan insanlarla dalga geçmesi ve kendisinin Allah’sız olduğunu vurgulayıp O’na inananları küçümsemesi.Allah’a inanan kimseleri “ruhçu,akılsız,karafatma” diye tanımlıyor yazar.Fakat öyle bir çelişki yaşıyor ki kafasını kaldırıp çevresine, yaşadığı dünyaya bir baksa kimin akıllı olup olmadığını görmesi içten bile değil.Asıl Allah’ın olmadığını varsaymak bana akılsızlık gibi geliyor.Bu tip insanların başına hoş olmayan bir iş geldiğinde ağızlarından çıkan ilk kelimenin Allah olduğunu ben bir çok yerde gördüm.İnsanların kendilerini yaratan bir Yaratıcının olmadığını düşünmesi onlar adına oldukça üzüntü verici.