Cemil Kavukçu severek okuduğum öykücülerden biriydi. İdi, çünkü Mimoza’da Elli Gram’ı okurken yazarın aşırı içki düşkünlüğünü ve bunu bir meziyet gibi yansıtmasını çok sevimsiz buldum. Bütün eserlerinde görülen içki ve sarhoş muhabbeti, Gemilerde Ağlarmış ile Yalnız Uyuyanlar İçin’de belli bir dozda iken, Mimoza’da Elli Gram’da zirveye çıkmış. Doğrusu içeriğinde içkiden başka bir şey olmayan bir kitap benim o yazarı okuma isteğimi tüketti.