Bir gece Televizyonda Karabağ’ dan sürgün edilmişleri konu edinen bir program izliyordum. Vatanından sürülmüş insanlar, baraka evlerde yaşıyorlar, tren vagonlarını kendilerine ev yaparak yıllardır açlıkla mücadele ediyorlardı. Herkesle konuşan program sunucusu elinden geldiğince istekleri not ediyor ve kimin neye ihtiyacı varsa tespit ederek yeniden ve bu kez yardım kutuları ile geri geleceğini söylüyordu. Aralarında yaşlı ama çok yaşlı ve yalnız yaşayan bir kadıncağız da vardı. Kadıncağızın evinde sadece o gün yiyebileceği kadar yemenk, yatacağı bir yatak, iki kırık sandalye ve hiç önemi olmayan eşyalar da vardı, zaten evi de bir barakadan ibaretti. Sunucu kadına mikrofonu uzatıp “Teyzeciğim senin neye ihtiyacın” var dediğinde, yaşlı kadı hiçbir şeye ihtiyacı olmadığını, herşeyinin var olduğunu, sadece kendisine dua edilmesini istediğini söyledi, sunucu ısrarla ihtiyacı olan bir şey olup olmadığını soruyordu. Yaşlı kadın önce gözleri bulutlu bir şekilde bakarak acıklı bir karabağ türküsü söyledi bir an da ve ardından da isteğini söyledi sunucuya “Benim hiçbir şeye ihtiyacım yok, ben toprağımı isterim, illede KARABAĞ”İlle de KARABAĞ…..