Benim kalbimin tüm kapıları Trabzon’a açılır. Memleketim… Bilinçli olarak hafızamda yer edecek şekilde taşına, toprağına, yoluna, denizine derin derin ancak 20 yaşında bakabildiğim memleketim… İstanbul’da doğup büyüyen, Trabzon’lu bir anne babanın çocuğu olarak memleketin kültürüne evde yapılan Karadeniz yemekleri, anneannesinin konuştuğu Rumca kelimeler, damarlarımıza işlemiş Trabzonspor sevdası üzerinden futbol sohbetleri, hayatı dalgaya alan, aynı şeyleri defalarca anlatıp gülen güldüren bir kalabalık kuzen topluluğu içinde Trabzon’lu olduğunu hisseden biri olarak duygulanarak okudum bu eseri. 20 yaşında ilk kez sayılabilecek gidişimde uçağın tekerlekleri yere değdiğinde gözlerimden yaşlar gelmişti hiç unutmuyorum. İşte aynı duyguları Çiğdem Sezer’in kitabında da yaşadım. Her çevirdiğim sayfada Sayın Sezer’in yürüdüğü koştuğu sokaklarda koştuğumu hissettim. Çocukluğum Trabzon’da geçmemesine rağmen Çiğdem Sezer’e özendim. Okurken satırlarının arasına saklanıp yaşadığı anılara sahiplenmeye çalıştım. Bu tarif edilemez bir şey. Sanki Çiğdem Sezer benim elimden tuttu ve gel bak işte budur Trabzon ve budur senin geçmişin, çocukluğun, gençliğin dedi bana. Eser aynı zamanda bana hiç farkına varmadığım kuruluşu 1961 yılına uzanan Kıyı dergisi ile de tanıştırdı. Ne diyeyim? Teşekkürler Çiğdem Sezer…