Cem Tunçer ne yazsa okurum. Okurlara öneririm. Juvenil kıpkısa hikayelerden roman tadında keyifli bir kitap. Trajedi ile komedinin kucaklaşması. İntihar, ölüm ve yalnızlık ilginç bir bakış açısıyla işleniyor. Çağdaş, edebi açıdan cesur. Özellikle 61. sayfadaki “Kraker” adlı hikaye müthiş, müthiş. Kahramanları ağlarken bunda gülünecek bir şeyler de buluyor, bulduruyor. Zaten özellikle bu coğrafyada gülmek için önce ağlamak veya tam tersi gerekiyor. Yazar bunu biliyor. Bazı kısımlar bana göre ajitasyona göz kırpsa da, kimi bölümlerde “çok yalnızım lan” kokusuyla “böyle yazmayanı dövüyorlar” mesajı işitilse de Cem çok iyi bir yazar, seviyorum. Siz de sevin.