Dünyadaki en sağır edici ses, acı çeken bir mazlumunsuskunluğudur…!” diyor büyük imam Hz. Ali. Acı çekenbir mazlumun feryadına kulak tıkamak acılara karşıduyarsızlaştırır insanı ve zamanla insanlığından utanır halegetirir. Bizim kulaklarımızı ise mazlumların sesi bizi çoktansağır etti. Çocuğunu çatışmada kaybeden bir anneninsuskunluğunu, zorla evlendirilen bir genç kızın hayallerini,kocasından sürekli dayak yiyen bir bayanın ruhunda açılanyaraları, sevmediği yaşlı bir adama satılan kızın yüreğindekidaralmayı, çöplerden topladığı ekmeklerle karnınıdoyurmaya çalışan bir insanın ruhunda kopan fırtınayıbile anlayamıyoruz. Ramazanda birkaç iftar vermek vebazı dini ritüellerle kendimizi tatmin edip sorumluluktankurtulacağımızı sanıyoruz. İman ettik demekle sınanmadancennete gitmenin hayallerini kuruyoruz.Toplumsal olayları değerlendirirken haksızlığa tarafolduğumuzu bile fark edemiyoruz çoğu kez. Benzer olaylarıdeğerlendirirken ölçütlerimizin veya vardığımız sonuçlarınfarklılaşıyor oluşu, olgularla değil zihnimizde biriktirdiğimiztarihsel önyargılarla ilgili olduğunu unutuyoruz.Aynı Kitaba inanan insanlar olduğumuz halde, yetersizbilgilerimize dayanarak diğerleriyle acımasızca tartışmaktanve kalplerini kırmaktan tedirgin olmuyoruz. Bazen ayetleribağlamından kopararak yorumluyor, bazen de bir konuhakkında Kuran bütünlüğüne dayanmayı ihmal ediyoruz.Bu da tartışmalarımızı kısırlaştırıp, karşımızdakine üstüngelmek için yapılan savaşa dönüştürüyor.