Şehitlik, Yeşilyurt ve güneyde olsa da,Başka başka yerlerde bulunsa da, tenimiz..Kalbi sevgiyle dolu, gönül insanlarının,Aynı kaderi paylaşan ağaçlarıyız hepimiz..Çam, Ihlamur, Akçaağaç fark etmez, / Tümünü sevsek bile,Meyvelerden şeftali ve limona, / Esen yelde, Meltem`edir sevgimiz....Çam ve Ihlamur Ağacı, kendi aralarında konuşuyorlardı. Ihlamur bir ara durgunlaştı. Anılarıyla sarmaş-dolaş olunca, hep böyle olurdu.Yeniden Çam Ağacı`na döndü:-Sevenler en çok neye üzülüyor biliyor musun? dedi.-Neye?-Sevgiliye en son sözü söyleyemediğine..Bu sözler üzerine, Çam Ağacı, acı acı tebessüm etti:-Ben en çok neye üzülüyorum biliyor musun? dedi.-Neye?-Bir cevap verilecek kadar bile değerimin olmadığına!.Eğer sevgi ve aşk varsa, her şey dillenir. Dağlar, taşlar, Ağaçlar, kuşlar..Esen rüzgâr bile, dile gelmekte gecikmez..
Kitap Yorumları - (0 Yorum)