Atilla Birkiye bu kez aşk’ı, şiir ile düzyazı iç içeliğinde, “bilinmez” genç bir kadına yazılan günce biçiminde kaleme alıyor: “Yağmur, yağmur yine… üstüm başım sırılsıklam, caddelerde yalnızlığın sesi yine… Sizi aradım sokaklarda, gecenin gözlerinde; gözlerinizin rengini bilmiyorum; bakışlarınız belki hüzünlü ve gizemli. Ayın öteki yüzü gibi. Beklenmedik anlar vardır; hem de hiç beklenmedik anlardır bunlar. Beklenmedik anların en hüzünlüsü, hiçbir zaman gerçekleşmeyen anlardır. Çünkü bazen beklenmedik anlar, her ne kadar adınızdan anlaşıldığı gibi mucizevi bir rastlantıyı içeriyorsa da bazen hayal edilir. Yağmurlu bir öğle sonrasında sokaklardaki bakışlarda… Sırılsıklam bir yalnızlıkla dönüş yolu başlar, son durak, bir masa başında yazılanlardır. Bu kez yağmur camlarda bir gözyaşı gibi akmaktadır. Yalnızlık kendini sayfalara bırakır.”