Paris’in nisan yağmurları, sonbaharı kışa bağlayan ğöğ sarkıtları gibidir, ruhunuzu ve sabrınızı yorana değ durmak bilmez; oysa ben özenle dizilmiş bu mezar taşları arasında ilerleyerek ve lahidlerin saçaklarına sığınarak gayet hoşnut bir şekilde geliyorum oscar’a.Mezarlıkların ve koruyucuların sildiği bir dudak izinin civası, yine gelir ve bulur aynı taşın oturduğu anlam’ın en kör noktasında sizi; ağır ve fena bir geçmiş gibi içinize oturan bu iz, taşın derisindeki ruj lekesini evi bilir, sürekli dönüp dönelen Dorian’ın kalb’i gibi.Evet, bazan bir dudak izini ruhunuzdan silmek bir ömür alabilir.