Sylvia Plath’ın da Batı hastalığı “yalnızlık fetişizminin” kurbanı gibi gösterilmesinin sebebi, bir felsefe öğrencisinin de dediği gibi, “gerçekleştirilebilecek en özgün yaratı, ya da edim” diye nitelenebilecek intiharı gerçekleştirebilmiş olmasıdır. Şairin nasıl yaşadığından, nasıl ürettiğinden çok, intiharı ile ilgilenmeyi, hatta ona gıpta ederek bir tür ölüsevicilik yapmayı da biz Batı’dan öğrendik. İntihar eden sanatçıların nasıl öldüklerini, canlarına nasıl kıydıklarını anlatmak ya da öğrenmek nedense hayattaki biz faniler için daha çekici gelir. Oysa, onların nasıl yaşadıklarıdır bilmemiz gereken, yapıtlarını nasıl ürettikleridir.