XIV. yüzyılın son yarısı ile 15. yüzyılın ilk yarısında yaşayan Şeyhi, Divan edebiyatının bütün özelliklerini bütün çizgileriyle şiirlerinde gösteren bir sanatkârdır. Kendinden önce gelenler, onun derecesinde bir zekâ, duyarlılık ve incelikle bu çizgileri gösterememişlerdir. Şairin monotonluktan uzak vezinleri seçmesi, onun ahenk yönünden de ince bir zevke sahip olduğunu göstermektedir. Bununla birlikte klâsik şiirimizin kurucularından sayılan Şeyhî’nin şöhreti ve tesiri sonraki asırlarda devam etmiştir. Nitekim ondan sonra gelen şairler kendilerini Şeyhî ile karşılaştırmak ihtiyacını hissetmişler, ona ulaştıklarını veya geçtiklerini söylerken onun üstadlığını tescil etmişlerdir.