“Odamın içine saçılan güneşin ışınları, vazodaki orkideler ve beyaz renkli duvarlar… her taraf gri görünüyor… bu atmosferde her şey sisli ve durgun…Ölüm yatağıma, o korkuç pençeleriyle yavaş yavaş yaklaşırken, beynimde düşünce kuşları kanat çırpmaya başladı: Acaba ben şu ömrümü insanlığın hizmetine ne ölçüde adadım?(…)… dönüşü olmayan, bilinmeyen bir evrene gitmek, Tanrı’m öyle acı ki!”