ağaca asardım kendimijilet olurdu aidiyetkalbimden buğday akardı inanmazsınızbabamı affedemedim hiçama anladımdokunamayacak kadar derinbir daha kendimi onaramayacak kadar çaresiz anlamak da çamur kokardıağlamadım hiçsalıncakta kendini sallıyordu bir kediindirip bedenimielbiseler dikerdim çocuklar gibi