Sembollerden akarak geçiş yaptım, kelimeler ve getirdiği nice rüzgarlar arasında…Okudukça ben, kayadan pike yaptı deniz kuşu. Deniz kuşuydu ama önce kendini rüzgara bıraktı. Rüzgar denize esiyordu, küçük ağaç yaprakları, tortullu tozlar, usanmaz sesler, gökyüzünden denize; yağmurla, düşen yaprakla, rüzgarla, kuşla, deniz kuşuyla, güneşle ve hatta ayla, istekler, niyetler yağdırıyordu. İndikçe düş dimağ vadilerinden içerilere, deniz hepsini kucaklıyordu. Güneşi aklında söndürüp, kameri hüznünde mehtap ediyor, gökyüzüne devasa bir gözyaşı damlası bırakıyordu. Başımızın tepesinde deniz, göz altlarımızda yeryüzü, gökyüzüne düşen ayyaşı damlası rüzgara yattı. Okudukça, deniz kuşu, kayadan pike yaptı. Deniz kuşuydu ama önce kendini rüzgara bıraktı. Söz söyleyemeyen bir şarkıydı bu, akla getirilemeyen. Sadece durdum, durdum, durdum… aktım… derin sevgilerle.. s