“öyle soluktum ki ay ışığımöyle uzaktım ki yıldızımöyle yalnızdım ki yeryüzüm sonunda çektim perdeleridavullarla girdi odama atlarnaralar çığlıklar çelik kavgacılarkınını kanatan kılıçlarsavaşın soluğu biledi çocuk tenimiçeldi aklımı atların boş eyerlerigöğsünün tütün kokusu güç veren göğsüne saplanan mızrak git diyen”