“Metin, Halil Amca´sı ile ertesi gün annesi Esma ile babası Mahmut´un taşları yosun tutmuş mezarının başına vardığında, gördüğü rüyayı hatırlatıp, yüreğinden bir sesle, ´´Anne işte geldim. Ne olur bana sitem etmeyin. Beni emanet ettiğiniz bir amcam vardı. O da bana ancak bu kadar sahip çıkabildi. Kolu büyük devletimiz, ilelebet var olsun. Beni okutup, topluma kattı. Şimdiye kadar, toprağınızı okşayıp, başınızda bir dua okumak için gelemedim, getirmediler. Ne olur lütfen beni affedin, ruhunuz şad olsun. Size söz veriyorum. Bundan sonra evlatlık vazifemi daha iyi yerine getireceğim. Amin” dedikten sonra, göz yaşları içinde amcası Halil ile birlikte mezarlıktan ayrıldılar.