“Âlemleri karıştırdım doktor! İçimde gezdirdiğim ile içinde yaşadığımı ayırt edemez oldum. İçimden geçen ile dilimden geçen aynı olmaya başladı. O zaman çevremdeki resimler silinmeye başladı. Ufku olmayan bembeyaz bi boşluk. İğreti bir dekor kurulup kurulup yıkılıyor. O çocuk geliyor arada bir; şiir, hikâye oluyor yanında hiç boş gelmiyor sağ olsun. İçimden mi dışımdan bilmiyorum ama konuşuyorum uzun uzun. Dinliyor. Sanırım dinleniyor da. Getirdiklerini okusam, çizdiklerini düzeltsem sanki bir daha gelmez sanıyorum. Biliyorum “Yataklar beni almıyor Osman!” kadar derin anlamı olan bir söz değil ama “Aklım hasta doktor!” diye sizi sayıklıyorum. Çocuk kâğıda beyaz bir pencere çizdi. İçinde doktor, ziyaretçi, dekorcu, yönetmen ve yanlarında bir sürü beyaz gölge, en son kendi yüzüne bir tebessüm çizdi, içinden hüzün geçen.”“Aklım Hasta Doktor”