“Son anda ölümü aklına getiren neydi cüce?”“Kralın mermer kadar soğuk ve silik cesedine bakarken, boynuma doğru inen kılıçtan yansıyan günışığıydı.” “Kılıç değil miydi yani?” Kılıcın ölüm ile yaşam arasında bir aracı olduğunu düşünmüyordu. Altın gibi para gibi madde olan şeylere takıntısı, neyin araç ya da neyin amaç olduğu hakkında karar verme yetisini de bozmuştu. Nihat her zaman yaptığı gibi, yere düşen gölgeye bakıyordu sadece, gölgenin sahibi umurunda değildi. “O ana kadar gün ışığının bu kadar güzel olduğunu hiç fark etmemiştim ve beni büyülemişti. Yaşama arzusu dolmuştu içim. İşte o zaman ölümden korktum.”