“Ben ruhumu arkada bıraktım”Sırtımı bahçendeki huş ağacına yasladımMantomun düğmeleri açık, nemli rüzgâr göğsümüselâmlıyor ve saçlarımı Ben bir reyhan annesiyim estikçe kokusu savrulanKonuş, susma konuşSöyle bir yaranın gölgesinde herkesin kendine ağladığını. KırlangıçotuÇobançantası Açamadığım attarlar kapısıSöyle dünya geçecek mi?