Ben bir bulunmuş çocuğum ama, sekiz yaşıma kadar, diğer tüm çocuklar gibi, bir annem olduğunu sanıyordum, çünkü ağladığım zaman beni kollarına alıp tatlı tatlı sallayan, gözyaşlarımı silen bir kadın vardı.Bir kadın gelip beni öpmeden dünyada yatağıma yatmıyordum. Aralık rüzgârı taşıdığı bembeyaz karlarla pencereleri kaplayınca, ayaklarımı iki elinin arasına alır, bir şarkı mırıldanarak ayaklarım ısıncaya kadar ovuştururdu. Bu şarkının nağmesi ve birkaç sözcüğü hâlâ belleğimdedir.(Kitap’tan sf. 7)