Bu çalışma, Türkiye’de tek-parti dönemine (1923-46) ilişkin literatürdeki farklı yaklaşımlara teorik ve metodolojik açılardan bakmayı, söz konusu literatürdeki çalışmaların karşılaştırmalı bir analizini yaparak Türkiye siyasi tarihinin bu kritik dönemi­ne yönelik farklı yaklaşımları tasnif etmeyi hedeflemektedir.Bu yapılırken, tek-parti döneminin kurucu momentleri, aktörleri, te­mel meseleleri ve tartışmaları, incelenen her bir yaklaşımı temsil eden çeşitli yazarların elde ettikleri bulgulara göre okunmakta; bu bulguları belirleyen genel yaklaşımlar, entelektüel gelenekler ve yöntemler irdelenmektedir. Tek-Parti dönemi, Türkiye’nin modernleşme sürecinin hız kazan­dığı, toplumsal/siyasal değerlerin ve geleneklerin, yönetici-yöneten ilişkilerinin, siyasal kurumlaşmanın, egemen kamu felsefesinin ve sistemin işleyiş kurallarının yeni baştan kurulmaya çalışıldığı bir dö­nemdir. Bu nedenle, bu dönem uluslararası ve yerli araştırmacılar için, Türk siyasal yaşamının bir bütünlük içinde anlaşılması ve açıklanması açısından önemli bir araştırma alanını oluşturmaktadır.