İstanbul’un Gözleri, büyük sessizliklerin, “yaralı geçmişimizin evrensel konusu”nun (Aşk Mektubu) yükü altında sızlanan bizlerle karşılaştırıldığında “Yeni Yaşam” gerçeğini bulmanın endişesiz törensel beklentisi olarak ortaya çıkarılan ve ifade edilen bilgilerin kitabıdır. Bu, yaşamın ve insanın tanımıdır, sevilme konusunda büyük gereksinimimizle kendi kendisini betimlemesidir. Bu, siyah güllerle dolu ucu bucağı bulunmayan bahçede en ileri noktada yaşanan bir aşkın düşüdür. Bu, kendi kendini keşfetmenin tam bir mantığa aykırı durumu, yenilgiye uğramış beklentilerin yorgunluğudur. Bu, “kendi pişmanlıkları, mutluluğu ve hüzünleriyle saflığını koruyan” şairin kanı ve canıdır. Bu, coşkun bir arzudur (fiziksel ya da onun bedeniyle ilgili olan değil) ama onun tüm varlığı, onun sonsuz vedalardaki sevilme özlemi, uzun ve son aşk mektubu, son kez bir aşk öpücüğünün gözyaşının hüzünlü sarılışıdır. Mugura Maria Petrescu