Hz. Muhammed (s.)’in tilaveti, öğretim faaliyetleri, yaşamaya verdiği önem, hıfzı teşvik etmesi ve işi ehline vermede Kur’an-ı Kerim bilenleri öncelemesi ve Hz. Peygamber’in tefsir metodu kitabın ele aldığı konulardandır. Bu konuların büyük bir kısmı sünnetin tebyin, temsil ve teşri alanlarıyla ilgilidir. Konuyu mecrasından uzaklaştırmamak için işin bu tarafına girmedik ama şu tespiti de yapmadan geçemedik: Kur’an-ı Kerim’i dosdoğru anlamanın iki anahtarı vardır. Bunlar; Hz. Muhammed dönemi Arapçasını tüm yönleriyle -söz sanatları dâhil-  bilmek, diğeri de Resulullahın sünnetine ve Kur’an’ın içerisinde nazil olduğu tarihe tamamıyla vakıf olmaktır. Bu iki önemli anahtar Kur’an-ı Kerim’i ehliyetsiz ve kötü niyetli insanların elinde oyuncak olmaktan koruyacaktır. Keyfî ve ön kabullü yaklaşımlardan muhafaza edecektir. Bu nedenle İslam dinini ana kaynaklarından en kuşatıcı şekliyle öğrenmek gerekir. Bu öğretimde dil bilmek de vardır; tefsir, hadis, fıkıh, kelam, İslam tarihi, ahlak/tasavvuf öğrenmek de vardır. Yaprağı bile öğrenmeden orman ve içeriği hakkında konuşmak sıhhatli bir yaklaşım değildir.