Yaşadıklarımıza dönüp baktığımızda görünen ne? Bir ‘keşkeler manzumesi’ mi? Komik bir çizgi film mi? Görmek kolaydır ikisini de, hep nerden baktığımızla değişir resim. Sonra anlatmaya kalktığımızda sözler hep daha büyüktür yaşadıklarımızdan. Sözler ve sözcükler büyütür anlamı veya boşluğu. Bazen diyorum ki, yazmayı bırakıp yaşamalı, bazen yaşamaya ara verip yazmalı. Yazarken yaşamalı. Bazen de hatırlamalı; bu bir rüya.. Sonunda sıcacık bir çorba içemeden uyanmak da var.. Bu kitap benden, benim olduğumdan çok daha büyük. Bugüne kadar, tüm sese dönüştürmüş olduğum veya dönüştürebileceklerimden fazladır yazıya düşen… Aslında, ne düşündüğümüz kadarız, ne yazdığımız kadar, sadece yaptıklarımız kadar.