Ama yol kenarında, orta kaldırımlarda, aşağıda ağaçların arasında karahindibalar… Hatta kaldırım taşlarının arasında, önünden geçtiğim gecekondunun bahçesini çevreleyen briket duvarın derzinde, her yerde. Karahindiba bir neşe, bir bahar nişanesi, bir başkaldırı… Bu arsız bitkiye saygım birden artıyor ve Özdemir Asaf’ın “her şeyi süpürebilirsiniz / sonbaharı süpüremezsiniz” dediği gibi “her yeşili yok etseniz de hindibayı yok etmeniz zor” diyesim geliyor.Otu ve çiçeği için epey çok adı var karahindibanın, uçuşan tohumları için özel bir adı var mı bilmiyordum. Bir ara kafaya takmış gördüğüme soruyordum, bu aralar görüşmemiz mümkün olmayan bir arkadaş, “püf çiçeği” diyorlar demişti. Bazıları da “puf çiçeği” diyormuş sonradan öğrendiğime göre.Karahindibanın birçok güzel adı var Anadolu coğrafyasında. Kendim için en güzelini aradım bu isimlerin, bundan sonra onu daha çok kullanayım diye. “Güneyik” adını seçtim. Uzun bir aradan sonra başladığım bu günceye “Güneyik Güncesi” diyeceğim.Hayali defterimin üstünde bir güneyik deseni var çünkü. Tohuma durmuş. Adı püf çiçeği olmuş artık. Ama o hâlâ yüzü güneşe dönük bir güneyik. Her tüyün taşıdığı bir yavru güneyik, yeşilin ve doğal olanın direnişini yaymak için esecek hafif bir yel veya bir çocuk saflığının yavaşça üflemesini bekliyor.
Kitap Yorumları - (0 Yorum)