“Evlerin de, şehirlerin de henüz kurulmadığı, yersiz yurtsuz insanın ormanı, akarsuları, dağları, kurtları, atmacaları, kendi benzereri, eşit haklara sahip dostları ya da can düşmanları gibi sevdiği, nefret ettiği, zamanlar öncesi bir hayata ilişik belli belirsiz anılar sezinleriz. Sonra gece, hayatın toplu halde yaşanan bir şey olduğu duygusunu, bu alışılagelmiş, aldatıcı duyguyu da uzaklaştırır; artık hiçbir ışık yanmıyosa, hiçbir insan sesi işitilmiyorsa, henüz uyumamış kimse yanlızlığını duyar, kendini her şeyden koparılmış, bir başına bırakılmış görür. İnsanın bu en korkunç duygusu; kurtulması imkansız şekilde yapayalnız kalmak, yapayalnız yaşamak; acıyı, korkuyu, ölümü bir başına tatmak, sağlamda ve geçte bir gölge, bir ihtar; güçsüzde de bir dehşet ile beraber duyulur.
Hesse’den bir kitap daha. Bu defa Behçet Necatigil’in özenli Türkçe’siyle.