Uzakta, çok uzaklarda yaşanmış, ama hiç bitmemiş ve bitmeyecek olan, yaşanan, yaşanacak olan hayal kırıklıklarından bir demet… Yaşama sevinci dermek için acılarla pişmiş tecrübelerin gözyaşı olup akması… Hayal aynasında parıl parıl parıldayan, kimi zaman acı bir gülüşe kimi zaman da derin ve içli bir bakışa vesile olan çocukluğun kaleme gelişi, gözlerden tane tane dökülüşü… Gidip dönmeyenlerin, dönüp bıraktıklarını bulmayanların içine düştüğü ve yıllarca süren derin boşlukların büyümesi; bizi, herkesi bir girdap gibi içine çekmesi, alıp götürmesi bizi bizden… Hep bir telafisi varmış gibi kıymetini bilemeden çar çur ettiğimiz o yaşanılası zamanların zehir olup içimize akması, panzehir olup gözümüzden yanağımıza doğru sıcak sıcak, usul usul akması. ”Farz et ki” deyip fark etmeden mazi uçurumuna, meçhule, acımadan fırlattığımız kudsî zaman(lar)ın değerini bilenlere selam olsun.