İsmet, iki aya yakın bir süredir Yedikule’nin karanlık kuyularının birinde tutuluyordu. Bir sabah zindanın kapısı büyük bir gürültüyle açılmıştı. Gardiyanlardan biri elinde tuttuğu  bir  tepsi  ile  içeri  girdi.  İsmet,  tepsiye  bakınca  bunun  dünya  hayatında göreceği  son  yemeği  olduğunu  anlamıştı.  Çünkü  tepside  her  zamanki  ekmek  ve çorbanın  yanında  kırmızı  renkli  bir  şerbet  konulmuştu.  Feryat  figan  etmenin  bir faydası  yoktu.  İsmet,  acele  etmeden  çorbaya  doğradı.  Yemeğini  bitirdikten  sonra şerbeti de içti. Bu sırada gardiyan yanı başına paslı bir ibrikle su getirmişti. İsmet, ibriği aldı ve ağır ağır abdestini tazeledi. Ardından sırtındaki hırkasını yere serip iki rekat namazını kıldı. Ellerini, nicedir göremediği semaya açtı. Uzun uzun dualar etti. Ayağa kalktığında gardiyan bir şeyler söyleyecek gibi oldu. Ancak İsmet fırsat vermeden  “Haydi…Gidelim!”  deyince  gardiyan  aceleyle  İsmet’in  eli  ve  ayağını zincirledi.  Böylece  yola  koyuldular.  Yedikule’den  At  Meydanı’na  kadar…  En  önde zinciri  sırtlayan  gardiyan,  peşinde  İsmet,  muhafızlar,  onların  da  ardında  elindeki tokmağı davuluna vurup ortalığı ayağa kaldıran çığırtkan…“Kim ki kıyar bir masumun canına, Bakın, görün ne geliyor başına…”