Düşnâne’de yer alan öyküler, derin hüzünlere ve çelişkilere bile ironiyle yaklaşabilen, hayatın ve insanın derinliklerindeki duyguları deşifre etmenin peşine düşmüş bir öykücünün kaleminden çıkma. Osman Koca öykülerinde, bir taraftan varoluşun anlamını arayan insana yolunu gösteren işaretleri sorgularken bir taraftan da yanlış yöne sapanların acılarını anlamaya çağırıyor okurunu. Düşnâne, bir tür meydan okuyuş.."Kuramsallığın ötesinde biçemle de ilgilenmiş öykülerinde Osman Koca. Post-modernitenin o bildik kalıplarının dışına taşarak duyuş mekanizmasını numaralandırırken sanki bizlere hayatın karmaşık ama deşifre edilmiş pin-kodlarını sunmuş. Eski tarz inşa’cılığın sözcüklere giydirilmiş muammalı secileriyle örülü Düşnâne. Kalıp sözler bu nedenden ucu açık, birbirini bütünler vaziyette ve dilemmalı."Hüseyin Akın’ın Sunu yazısından
Edebiyat severlere duyurulması gereken, ancak öne çıkmayan, çıkarılmayan hikâye kitaplarından biri. Anlatımların bir yerinde mutlaka kendinizi, çocukluğunuzu buluyorsunuz. Öylesine akıcı ve sade. “Hayat matinesinin son seansına yetişmekten asla kaygılanmayan ve dönüşü meçhul son bileti elinden düşürmeden büyük bir sükûnet ve emsalsiz bir sabırla göğsüne gömerek sırasını bekleyen ve curcunalı yaşama müdahil olamayacağını idrak ederek nefes alıp vermeye devam eden kaç kişi kaldı ki şu bezirgânda…” Bu satırlar, “Son Nefes” Öyküsünden. (s. 56)
Kitap Yorumları - (1 Yorum)
Edebiyat severlere duyurulması gereken, ancak öne çıkmayan, çıkarılmayan hikâye kitaplarından biri. Anlatımların bir yerinde mutlaka kendinizi, çocukluğunuzu buluyorsunuz. Öylesine akıcı ve sade. “Hayat matinesinin son seansına yetişmekten asla kaygılanmayan ve dönüşü meçhul son bileti elinden düşürmeden büyük bir sükûnet ve emsalsiz bir sabırla göğsüne gömerek sırasını bekleyen ve curcunalı yaşama müdahil olamayacağını idrak ederek nefes alıp vermeye devam eden kaç kişi kaldı ki şu bezirgânda…” Bu satırlar, “Son Nefes” Öyküsünden. (s. 56)