Devletlim: – Bana bir kitap imzala! Dedi. Güldüm. Onun varlığına varlık taslamak, Seyhunlar’ı Ceyhunlar’ı olana bir desti su bağışlayan adamın safdilliğinden daha edep dışı işlerden değil mi? Amma, mademki istemişti; olacaktı. Hem de ziyanı da vardı? Zaten insanoğlu her zaman için, misafirlik oynayan, çamurdan ev yapan, tuğla kırıkları içinde yemek pişiren bir çocuk ciddiyetiyle hayat macerasını oynamıyor muydu? Mademki dünya durağından bana da, uykusuz azıksız bir coşkunluk içinde, söylemek, yanıp yakılmak payı düşmüştü, şu halde hissime ayrılmış bu işe, bir çocuk ciddiyetiyle bakıp benimser görünmek, bir oyun, bir vazife demekti.