Bir hastanenin acil servisinde, az önce delinmişolan damarıma akan serum damlalarını sayıyorum.Çok yavaş akıyorlar… Bazen kaçıncı damladaolduğumu unutup, baştan başlıyorum saymaya.Sonra bir daha, sonra; bir daha… Kaç kere baştanbaşladım hatırlamıyorum… Hayatım, hani o ölmeküzereyken geçtiğini söyledikleri film şeridi gibigözlerimin tam önünde ama ölmüyorum.Gözlerimi tavandaki güçlü ve beyaz ışığadikiyorum; ışık benden uzaklaşıyor, benkendimden… Gözlerimi açık tutmaktazorlanıyorum. Sanki kendimden düşüyorum…İyi de zaten ben bunu hep yapıyorum. Kendimdendüşmem için bir hastane odasında damarımıdelmelerine ve içine akıtmakta oldukları bu şeyiakıtmalarına hiç gerek yok. Gerekliliklerin hepsinigereksiz buluyorum. Gerekmedikçe düşünmemeyeçalışıyorum, zaten onlar benim gerekliliklerimdeğiller. Onlar başkalarının gereklilikleri ve budurumda neden bana da gerekmeleri gerektiğinianlamıyorum.Zaman geçiyor…