Kim bilir, belki de karamsarlığımın panzehiri olduğuna inandığım, beni daha iyimser yaptığını sandığım için yazıyorum. İyimserliğin azaldığı bir dünyada, iyimserliğimin çığlıkları duyulsun diye kalem elde çırpınıyorum. Hoşgörünün neredeyse suç sayıldığı bir ortamda, hoşgörüsüzlüğün toplumu bu kadar çirkinleştirmesine seyirci kalmamak için, farklı olma hakkına karşı tolerans denilen erdemliliği güçlendirdiği için yazıyorum.Ufuk özürlülüğün erdem sayıldığı bir dönemde, geniş ufuklu olmaya çalışmak, kendine yabancılaşmanın moda olarak algılandığı bir zaman diliminde, kendim olabilmeyi ya da yabancılaşmamayısağlayabilmek için yazıyorum.Dünaysır ve Tılermen’in birleşmesinden doğan ve bize rağmen adı “Kızıltepe”olarak konulan bastırılmış arzuların yasaklı şehrinde dengbejlerin belleği diri tutan sesine kulak vererek büyüyen insanların anlatılacak çok hikayeleri var. Ben de onalrdan biriyim. Sözcüklerin büyüsünde mutluluk arıyorum.İçimden geliyor yazmak. İçimden geleni durduramadığım için yazıyorum. Sorulacak çok sorum olduğu için yazıyorum. Yazmak, cesaretimi bilediği, acılarımı dindirdiği ve ruhumu özgürleştirdiği için yazıyorum.