Hatırını kıramadık, eve gittik. Kocasının oturup baktığı pencereden biz de, ‘Türkiye’ye doğru baktık… “Onun ruhu şad olsun’ diye ezan okumaya başladım. Fakat baktım, kalabalığın peşinden gelen iki kişi de bir ağacın yanında boyunlarını bükmüş gözyaşlarıyla ezanı dinliyorlardı. Ezandan sonra yanıma geldiler. “Hayrola yine ne var?” diye sordum. Onlar, ‘Bundan sonra nereye giderseniz gidin, sizinle beraberiz. Size yardımcı olmaya çalışacağız; ama bir şartımız var: Bir ezan da bizim için okuyacaksınız.’ dediler. Cana minnetti. Hemen şartlarını kabul edip, istedikleri ezani okudum… Ama birşey söyleyeyim mi? O bir zamandı… Geçti. Artık şimdi gidip bir daha ilk ezanı okuyamayız. Hiç kimse, insanlığın peygamberlerden sonra en büyük makamına sahip olan sahabilik makamını artık kazanamaz. O bir dönemdi; geldi ve geçti. Şimdi şu ânın ve günün ilkleri, tarih tarafından tesbit ediliyor. Surlara bayrak çekerken şehit olan ve o an temessülen Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) iltifat ettiği Ulubatlı Hasan olmak mümkün değil; ama insanlığın uyanışı, insanî evrensel değerlerin dirilişi adına, fedakârca ve cefakârca koşturma fırsatı elimizde olduğu için yine bir ilke imza atmak mümkün… Kur’an, müsbet mânâda ilkleri hep alkışlamış… İnşaallah biz de o Kur’ânî takdirin içinde oluruz.”