Döndüğünde Phillip’in itiraf ettiğini söyledi. “Yıllar önce seni kaçırdığını itiraf etti” dedi. Bana bir daha ismimi ve kaçırıldığımda kaç yaşımda olduğumu sordu. Sanki yıllardır bu soruyu bekliyor gibiydim; ‘on bir yaşımdaydım ve şimdi de yirmi dokuzum!’ dedim. Şaşkına döndü. Bana bir daha ismimi sordu. ‘Söyleyemem’ dedim. İşi zora sokmaya çalışmıyordum. On sekiz senedir ismimi söylememiştim. İsterse, yazabileceğimi söyledim. Ellerim titreye titreye küçücük bir kâğıda ismimin harflerini yazdım:JAYCEE LEE DUGARD
Merak ederdim kaçırılan çocukların psikolojisini…. ilk sayfalarda o kadar etkilendimki çaresizliğinden onun yerinde olsam çıldırabilirdim…. Ama her ne olursa olsun bir anne çocukları için güçlü olabilmelidir ve olmuşta…
Gerçekten okurken Jaycee’nin yerine kendinizi koyduğunuzda ben bu kadar dayanabilir miydim diye soruyorsunuz kendinize.Bazen Jacee’ye kızıyorsunuz hiç kaçma girişiminde bulunmadığı için bazen acıyorsunuz bu kötü durumun onun başına geldiği için ama en önemlisi takdir ediyorsun onca yaşadığı olaylara rağmen hayata bu kadar pozitif bakabildiği için.Yani okurken size her türlü duyguyu tattırıyor..Size hayatla ilgili en önemli dersi çıkartmanızı sağlıyor.Bu kitapta herkes kendine farklı desler çıkartacaktır.Herkesin okumasını tavsiye ediyorum
Okurken ağladım, başta zaten yazar olmadığını ve sadece kendisi için yazdığını söylüyor. her ne kadar 5 sınıfı bitiremese bile ne kadarda güzel bir şekilde anlatmış yaşadığını. onun yaşadıklarını okurken ağladım, Phillip’in işkencelererine sanki ben mağruz kalmış gibi hissettim. başta neden aldım bilmiyorum ama başlayınca bırakamıyorsunuz ve nasıl kurtuldu 18 yıl kafayı yemeden nasıl başardı diye sorularla bir sonraki sayfayı bekliyorsunuz. umarım kimsenin başına phillip ve nancy gibi insanlar gelmez!
Kitap Yorumları - (3 Yorum)
Merak ederdim kaçırılan çocukların psikolojisini…. ilk sayfalarda o kadar etkilendimki çaresizliğinden onun yerinde olsam çıldırabilirdim…. Ama her ne olursa olsun bir anne çocukları için güçlü olabilmelidir ve olmuşta…
Gerçekten okurken Jaycee’nin yerine kendinizi koyduğunuzda ben bu kadar dayanabilir miydim diye soruyorsunuz kendinize.Bazen Jacee’ye kızıyorsunuz hiç kaçma girişiminde bulunmadığı için bazen acıyorsunuz bu kötü durumun onun başına geldiği için ama en önemlisi takdir ediyorsun onca yaşadığı olaylara rağmen hayata bu kadar pozitif bakabildiği için.Yani okurken size her türlü duyguyu tattırıyor..Size hayatla ilgili en önemli dersi çıkartmanızı sağlıyor.Bu kitapta herkes kendine farklı desler çıkartacaktır.Herkesin okumasını tavsiye ediyorum
Okurken ağladım, başta zaten yazar olmadığını ve sadece kendisi için yazdığını söylüyor. her ne kadar 5 sınıfı bitiremese bile ne kadarda güzel bir şekilde anlatmış yaşadığını. onun yaşadıklarını okurken ağladım, Phillip’in işkencelererine sanki ben mağruz kalmış gibi hissettim. başta neden aldım bilmiyorum ama başlayınca bırakamıyorsunuz ve nasıl kurtuldu 18 yıl kafayı yemeden nasıl başardı diye sorularla bir sonraki sayfayı bekliyorsunuz. umarım kimsenin başına phillip ve nancy gibi insanlar gelmez!