“Evi taze dem kokusu sardı. Demlediği çaydan bir bardak aldı, bahçeye çıktı. Sonbaharın serin esintisine aldırış etmeden, tomurcuk veren gülleri ile bir süre konuştu. İstanbul’da gördüğü üzgün genç kadından bahsetti güllerine. En sadık dostlarıydı güller, hiç gitmiyorlardı. Gazel oluyorlardı zaman zaman. Yaşlanıyor, ölüyor, sonra yeniden doğuyorlardı; ama gitmiyorlardı. Begonvilleri de gitmiyordu. Ah Nazlıcan, dedi kırmızı kadife güllere bakarken. Yeni açan bir tomurcuğa daldı gözleri. İlk defa kırmızı kadife gülüne isimle hitap etmişti. Sağır bir sessizlik bütün sokağa yayıldı. Isırgan otlarının sardığı boşluğa daldı gözleri. Ölümü hatırlatıyordu ısırgan otları.”