Vitangelo Moscarda, kendi halinde yaşayıp giden biridir. Günlerden bir gün karısının ona burnunun bir kusurundan söz etmesiyle başlar dramı. Moscarda, kendisinin o güne kadar gördüğü ve sandığı gibi olmadığını, başkalarının gözünden yansıtılmış çoğul ve uçucu bir gerçekliği kişileştirdiğini anlar. Hiçe indirgenmiş olarak duyumsar kendi. Pirandello, bu romanda insana tek açıdan değil 360 derecelik bir olasılıklar toplamıyla bakıyor.
evet, bu kitaba kahkahalarla başladım, suratıma çarpan gerçekliğin şaşkınlığından kaynaklanan kahkahaydı dudaklarımdaki. Ve kitapda sayfalar birbiri ardına çevrilipde kitap ilerledikçe insan kendini daha bilge hissediyor, kendini ve diğerlerini tanımış olmanın içinde oluşturduğu gururumsu bilmişlikle.Pirandello belki daha önce sözü pek edilmemiş fakat hergün yaşadığımız bir durumu çok güzel bir dille anlatmış; insanın kimliği kousunu, ve ben kitabı bitirip de durduğumda hala kendime şöyle soruyordum:” Şimdi ben ben miyim, yoksa diğerlerinin gördüğü ben mi benim.”
Bu kitabı aldığımdan beri erteliyordum. Ama okuyunca bende oluşturduğu farkındalık hoşuma gitti. Yamuk bir burundan yola çıkarak delilik derecesinde kimlik sorgusuna girişen kahramanın aynı fikri durmadan önünüze getirmesi biraz sıkıyor. Ancak onun dışında güzel bir kitaptı. Hayatta benden kaç tane var acaba diye düşündürüyor. Aslında düşünürsek, herkesi deliliğin derinliğine götürebilecek bir farkındalık. (Bu arada kitabın sayfa kalitesi son derece kötü. Kağıt çok ince olduğundan aynı yapraktaki 2 sayfanın yazıları birbirine girmiş. Sanki, kapak orijinal de sayfalar korsanmış gibi) Okunmalı diyorum.
Yazar, hoş bir konu yakalasa da, hatta kitaba oldukça iyi başlasa da, bir süre sonra konunun örnekler aracılığıyla tekrarlamalara başvurması kitabı sıkıcı bir hale getirmiş. Aslında 100 sayfada anlatıp bıraksaydı belki de, ‘bestseller’ olabilirdi. Anladığımız bir konuyu niçin tekrar tekrar farklı örneklerle anlatmış ve bizi sıkmış anlamadım, zamanı olanlar ve tekrarlardan sıkılmayanlar için iyi bir kitap.
Kitap Yorumları - (3 Yorum)
evet, bu kitaba kahkahalarla başladım, suratıma çarpan gerçekliğin şaşkınlığından kaynaklanan kahkahaydı dudaklarımdaki. Ve kitapda sayfalar birbiri ardına çevrilipde kitap ilerledikçe insan kendini daha bilge hissediyor, kendini ve diğerlerini tanımış olmanın içinde oluşturduğu gururumsu bilmişlikle.Pirandello belki daha önce sözü pek edilmemiş fakat hergün yaşadığımız bir durumu çok güzel bir dille anlatmış; insanın kimliği kousunu, ve ben kitabı bitirip de durduğumda hala kendime şöyle soruyordum:” Şimdi ben ben miyim, yoksa diğerlerinin gördüğü ben mi benim.”
Bu kitabı aldığımdan beri erteliyordum. Ama okuyunca bende oluşturduğu farkındalık hoşuma gitti. Yamuk bir burundan yola çıkarak delilik derecesinde kimlik sorgusuna girişen kahramanın aynı fikri durmadan önünüze getirmesi biraz sıkıyor. Ancak onun dışında güzel bir kitaptı. Hayatta benden kaç tane var acaba diye düşündürüyor. Aslında düşünürsek, herkesi deliliğin derinliğine götürebilecek bir farkındalık. (Bu arada kitabın sayfa kalitesi son derece kötü. Kağıt çok ince olduğundan aynı yapraktaki 2 sayfanın yazıları birbirine girmiş. Sanki, kapak orijinal de sayfalar korsanmış gibi) Okunmalı diyorum.
Yazar, hoş bir konu yakalasa da, hatta kitaba oldukça iyi başlasa da, bir süre sonra konunun örnekler aracılığıyla tekrarlamalara başvurması kitabı sıkıcı bir hale getirmiş. Aslında 100 sayfada anlatıp bıraksaydı belki de, ‘bestseller’ olabilirdi. Anladığımız bir konuyu niçin tekrar tekrar farklı örneklerle anlatmış ve bizi sıkmış anlamadım, zamanı olanlar ve tekrarlardan sıkılmayanlar için iyi bir kitap.