“Annem beni merdivenlerin başında bıraktığında zaten her şey için çok geçti. O kocaman binanın içinde küçücük kalmıştı. Hayatımda en çok acı çektiğim, en çok ağladığım andı. Annemin gidişini izledim ve yalvardım dakikalarca: ‘Gitme anne, gitme!’ Annem de ayaklarını sürüklüyordu adeta gitmemek için ama gitmeye mecburdu…Sonunda yine ayrılık… Kaç defa ayrılacaktık daha? Ne- den kavuşamıyorduk? İstediğim kadar ağlayayım, üzüleyim, yolcu yolundaydı. Planlarında sadece bir köşeye sıkışmıştım belki… Sonbahar geldi; hani yaprakların sararıp solduğu, sonra bir bir ağacını terk ettiği mevsim. Bu sonbahar benim de yapraklarımı aldı götürdü gövdemden…”Benden bana kalan. . . Bence senden bana kalandır…Aylin