Uyandığımda yine o lanet dört duvar,örümcekli yerleri bile ezbere biliyorum…Masanın üstünde pis kokan bir kül tablası,ve birkaç kâğıtDalıp gittim uzaklara,doğduğum, büyüdüğüm yerlereNe çare; çook uzaktalar, bir hayal kadar uzak,çocukluğum kadar uzak!…Pencereden dışarıya baktım,Beyaz, mavi upuzun bir gökyüzüsonra avlu, sonra beton, sonra çelik,sonra top oynamak için uyduruk bir file,güneş tepeye varmış, günü yarı etmiş bile…Avlunun dışından sesler geliyor,hep yabancı seslerSanki annemin, sanki babamın, sanki seninSesin…Yalan da olsa avunuyorum onlarla!Delirmeye,kim bilir kaç gün daha…