Mevcut çalışma, Keşmir ile ilgili olarak Pakistan ve Hindistan’ın yaklaşımlarını incelenmektedir. Eğer iki ülke ilişkilerinde savaşın temel kaynağı Keşmir ise, barışın temel kaynağı da yine Keşmir olacaktır. Benim bu çalışmayla üzerinde durduğum ana konulardan birisi, Hindistan ve Pakistan’daki, köklerini tarihten alan dini milliyetçilikler veya aşırıcılıklar ve onların Keşmir bağlamında kendilerini nasıl ifade ettikleridir. Diğer bir konu ise; Afganistan’da 1980’lerdeki Cihad’ın nasıl Keşmir’de faaliyete geçip oradaki Cihad’ı körüklediğidir. Keşmir meselesi ve bu meselenin değişik boyutları ise yine ilerleyen sayfalarda, tartışmanın merkezi olarak geniş bir şekilde yer alınmaktadır. Keşmir meselesinin durağan olmayan yapısı ve bu mesele üzerine Hindistan ve Pakistan tarafından sürdürülen zıt pozisyonlar dikkate alındığında, bu meselenin çözümüne kısa bir zamanda ulaşmak mümkün değildir. Bununla beraber, iki ülkenin kısa sürede çözüme ulaşma ihtimali olan meseleler üzerine gitmelerini öneriyorum ki, Siachen meselesi, bu anlaşmazlıklara bir örnek oluşturmaktadır. Bölgesel bütünleşme ve nükleer istikrar, Hindistan-Pakistan barışıyla ciddi manada bağlantıları olan iki önemli meseledir ki, bu çalışmada üzerinde yeteri kadar durulmamıştır. Eğer bu konulara daha fazla ağırlık verilmiş olsaydı, Keşmir meselesi üzerindeki dikkatler dağılabilirdi. Yine de okuyucular, Keşmir’in dünyanın tek nükleer patlama noktası olma statüsüne dair pek çok örnekler bulacaklardır. Bu konudaki diğer sayıda belki, bölgesel bütünleşme, nükleer istikrar ve Pakistan ile Hindistan ilişkilerinde diğer çözümsüz kalan sorunlara geniş bir şekilde yer verilebilir.