Hafif puslu havalar, bana daima ilham vermiş, beni bir yerlere sürüklemiştir. Böyle havalarda, ister evde olayım, ister yolda yürüyeyim, doğrusu, keyifle hüzün arasında beşik gibi sallanır dururum.Hele, ahmak ıslatan cinsten bir yağmur da yağıyorsa… Islanan topraktan, çimenlerden, ağaçlardan havaya yayılan o koku, benim için, patenti doğa olan; en iç gıdıklayan bir esans gibidir. İşte o zaman, sanki ayaklarım yerden kesilir; içimi, kuşkulardan, kötümserlikten arınmış -müjdeler şemsiyesi altında kalacakmışım gibi- duygu kargaşası kaplar. Ben, o anda nedeni olmayan bir lezzete erişir ve “mutluluk işte bu!” derim.