Yanan, yıkılan, çözülen, kaybolan bir dünyada; acısıyla, kederiyle, sevinciyle, umuduyla, aşkıyla kimsesiz bir insanlık anıtına, yıkılmasın diye omuz veriyor İmdat Gönülal. Yüreğinin mürekkebine batırılmış dizeleri; insanın, insan olmaktan gelen özünü anımsatıyor bize bir kez daha. Ruhumuzdaki kiri-pası silip atıyor… “Kitaplarım kaldıSon ekmek parasıyla alınmış,Kasetlerim kaldıİçinde amansız yalnızlığımın türküleriŞiirlerim kaldıSevdadan umuttan yanaMutluluğum, mutsuzluğum kaldı,Kavgalarım kaldıKızlarımın kokuları kaldıGeceleri kokladığımOnca ömür kaldıGeri gelmeyenOnca acı, onca gözyaşı kaldı.”