“… O hengâmenin içinde kimileri fark etti, kimileri etmedi, fakat inanın, o taşların, molozların, yıkıntıların arasında karınlık gecelerin karanlık köşelerinde, ağzı açık bodrumlarda, sonu bilinmeyen dehlizlerde bir başka, değişik, ürkütücü evren oluştu. Dediğim gibi kimileri, ancak pek azı fark etti, kimileri ise – her zaman olduğu gibi – olayın dışında kaldı. Ben, evet ben, orada idim, orada kaldım sabır ve inatla ve her şeyi gördüm…”Beyoğlu’undan, hayatımızdan, yürüdüğümüz yollardan, iş yerimizden, evlerimizden her gün “ruh”lar geçer, pek azımız fark ederiz. İnsanlara bakar, çok azını görürüz. Yanıbaşımızda binalar yok olur, yangınlar çıkar bilmeyiz. Giovanni Scognamillo, görmeyip geçtiğimiz bu “ruh”lara, yaşanmış ya da yaşandı sanılmış anlara ve başka nice şeye korku öyküleriyle tanıklık ediyor.”Yaşamın bir parçasıdır kâbuslar, yaşamın içinden ve dışından gelir kâbuslar. Yaşamdan kaçamazsın, kâbuslardan da öyle.”