Maxim  Gorki’nin  ayrılmaz  bir  bütün  oluş-turan  üç  özyaşam  öyküsü  romanı,  yazarın çocukluk  ve  gençlik  yıllarına  olduğu  kadar 19.  yüzyılın  bitiminde  Rus  küçük  burjuva katmanlarının hayatına da alabildiğine nesnel  bir  ayna  tutar.  Büyük  kentlerin  uzağında, dünyaları küçük, hayata yönelik talepleri ve ihtiyaçları sınırlı, basit, dini inanç ile batıl inancın karışımından oluşmuş bir tutuculu-ğun  zemininde  ayakta  durmak  için  çalışan bu  insanların  arasında  varolma  ve  oradan çıkışın  öyküsü,  Gorki  üçlemesinin  de  kaynağını  oluşturur.  Ekmeğimi  Kazanırken, yazarın henüz bir çocukken dış dünyayı tanımaya  ve  hayata  çok  zor  şartlarda  tutunmaya çalışan insanların mücadelelerine tanık olma sürecini anlatır. Yazarın, ninesinin koruyuculuğu ile dış dünyanın acımasızlığı arasında gidip geldiği bu yıllarda, hayatının ikinci bir sığınağı da uzak akrabalarından bir mimarın yanıdır.