Şiir yazmanın reçetesini bu uzun yolculukta buldum. Toprağın ve ruhun verdiği armağanlarla kutsanmıştım. İnanıyorum ki şiir; yalnızlık ile birliğin, duygu ile hareketin, kişinin özel dünyasının, insanın kişisel dünyasının ve doğanın gizli ilhamının eşit ölçüde katkıda bulunduğu heybetli ve kısa süreli bir iştir. Yine inanıyorum ki, kişi ve geçmişi, kişi ve kendini adadığı gaye, kişi ve şiiri, tüm bunlar, sürekli genişleyen bir topluluk içinde bir gün gerçeklikle düşleri bütünleştirecek bir eylemde korunmaktadır. Çünkü böyle uyumludurlar.(…) Rimbaud’nun kehanetine katılıyorum. Karanlık bir yerden, diğerlerinden sert coğrafik koşullarla ayrılmış bir ülkeden geliyorum. Şairlerin en terk edilmişiydim ve şiirim yöresel acılıydı, yağmurlar içime işlemişti. Ama insana daima inandım. Umudu asla yitirmedim. Belki bunun için şiirim ve bayrağımla buradayım. Son olarak, iyi niyetli tüm insanlara işçilere, şairlere, insanın geleceğinin Rimbaud’nun deyişinde ifade bulduğunu söyleyeceğim; yalnızca ateşli bir sabırla tüm insanlara ışık, adalet ve onur saçacak mükemmel şehri kazanacağız. Böylece şiir boşuna yazılmış olmayacak! (Neruda)